Bar "Pod mechanicznym parasolem"

Owszem, to było nudne. Ktoś, kto powiedziałby, że praca zawodowego mordercy jest ciekawa i pełna niebezpieczeństw, natychmiast zaliczyłby od Arthura sztylet prosto w czoło. No, w każdym razie prychnięcie i pogardliwe spojrzenie. To też się liczy.
Z biegiem czasu, kiedy ludzkie życie traciło na znaczeniu i mierzyło się na sakwy złota, wszystko zaczęło przypominać najzwyklejszą pracę w terenie. W każdym razie te nudne małe zlecenia. Bardziej ambitne trafiały się rzadziej, a to jedno raczej do nich nie należało.
Postukał palcami w blat stołu, przyglądając się klientowi bez specjalnego zaangażowania. Przechylił do ust szklankę z tym, co miejscowi uważali za świetny trunek i skrzywił się lekko, gdy znajome uczucie poparzyło jego kubki smakowe.
Jednak w pewnym momencie czyjaś rozmowa zwróciła jego uwagę. Uniósł głowę i ukradkowo zerknął w kierunku tamtego stolika, usilnie starając się coś zrozumieć. Nic. Niewiele kojarzył, chociaż, z drugiej strony, jeśli tylko dokładnie się zastanowi... Równie dobrze, to pewnie nic ważnego.
Czasu na myślenie nie miał, bo klient właśnie wychodził z baru. Wlókł się przy tym, jak rogorgon na pustyni, więc Arthur odczekał jeszcze kilka sekund, zanim nieśpiesznie wstał i poszedł jego śladem, wcześniej zostawiając zapłatę na stoliku.
Tutaj, w górze, powietrze nie było aż tak paskudne, ale i Arthur tak przyzwyczaił się do panującego smrodu, że nie próbował niczym zatkać nosem. Po prostu rozejrzał się za klientem i, utrzymując sensowny dystans, zaczął go śledzić.

Następny post TU