Górne ulice

Arthur śledził tego człowieka, chociaż z każdą chwilą miał coraz bardziej mieszane uczucia. Ten tym zachowania... Albo klient planuje coś mało zgodnego z prawem (w końcu mała szansa, że dostałby zlecenie na świętego), albo coś wyczuł i teraz prowadzi swojego przyszłego zabójcę prosto w jakąś zasadzkę. Zdarzały się i takie i takie rzeczy, ale, o ile te pierwsze rzadko Arthurowi przeszkadzały, to drugi rodzaj sytuacji potrafił być upierdliwy.
W końcu, po kilkunastu minutach bezsensownego spaceru Kirkland zaczął żałować, że nie zabił idioty, kiedy miał inne okazje. Ale... Przecież wcale nie jest za późno. Smog akurat zaczął gęstnieć, więc Arthur uśmiechnął się pod nosem i wykorzystał okazję, zmniejszając dzielący ich dystans. Lewą ręką sięgnął do płaszcza, do prosty, ale skuteczny w rzucaniu nóż. Przy prawej miał zamocowaną malutką kuszę ukrytą pod rękawem. Niewielki zasięg, ale z bliska bardzo skuteczna.
Dobra. Zrobię to teraz, pomyślał, przechodząc na skraj dróżki i celując w plecy klienta. Jednak w tym momencie zastygł, zdziwiony dziwaczną pozą. Zamrugał kilkakrotnie, niepewny co zrobić. Ciekawość walczyła z nim z poczuciem obowiązku, z "nie warto wiedzieć" i głęboko zaszczepioną paranoją, dzięki której jeszcze żył. Z drugiej strony...
Niby co może się stać? Był najlepszym zabójcą w całej stolicy, jeden podejrzany facet nie zrobi mu krzywdy. No, chyba, że trzyma gdzieś dwudziestu innych podejrzanych facetów uzbrojonych po zęby. Może wtedy.
Ostatecznie Arthur wyprostował się i kilkoma krokami pokonał odległość dzielącą go od drabinki, przykląkł i otwarcie wycelował małą kuszę prosto w czoło klienta.
Uśmiechnął się kpiąco.
- Proszę, nie przeszkadzaj sobie - zakpił. - Dokończ to, co robiłeś, a może nie stracisz życia.

Arthur wytrzymał w bezruchu, dopóki zdziwiona dziewczyna nie zamknęła przejścia i znowu nie zostali sami w tym okropnym, zadymionym i niebezpiecznym świecie w którym o wypadek aż nazbyt łatwo. Jedynie jego uśmiech poszerzył się odrobinkę, ukazując szereg równych zębów.
Kirkland wyprostował się, ciągle celując kuszą prosto w czoło mężczyzny. No proszę. W końcu coś trochę bardziej ciekawego w tym brudnym mieście.
- Wejdziesz teraz na górę nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów, albo ta strzała zrobi ci pudding z mózgu - poinformował klienta uprzejmie. - A potem sobie porozmawiamy.

Ludzie tego pokroju zawsze wzbudzali u Arthura rozbawienie zmieszane z pogardą. Nie było to zbyt miłe z jego strony, ale od kiedy wymaga się bycia miłym od skrytobójcy?
Pokręcił głową, prychając przy tym cicho. Zamiast odpowiedzieć na zadane pytanie zrobił jeszcze kilka kroków i usiadł obok klienta w taki sposób, że stykali się ramionami. Miniaturowa kusza zniknęła gdzieś w odmętach arthurowych ubrań, zastąpiona zimnym ostrzem sztyletu dyskretnie przyłożonym do boku mężczyzny.
- Wysoko tu, racja? - zapytał zdawkowo, prawie uprzejmie, jakby luźna uwaga wcale nie była groźbą. Nawet spojrzał w dół ze szczerym zainteresowaniem. - I pogoda jest ostatnio okropna. Nawet pan nie uwierzy, jak łatwo o wypadek.
- Mogę? - uśmiechnął się pod nosem, rzucając mu żartobliwie poważne spojrzenie. - Dzięki. Więc... Może po prostu zacznijmy od początku. Co tutaj robisz?

- Niecierpiąca zwłoki? - powtórzył z rozbawieniem. Podobał się dobór słów. Był całkiem ironiczny. - Proponuję jednak, żebyś przestał mieszać i powiedział wszystko...
Nie dokończył. Raczej ciężko dokańczać myśli, kiedy coś niespodziewanie zawiesza człowieka nad zadymioną, niebezpieczną przepaścią. Pierwsza, naturalnie, przeszła go fala strachu, jednak zdołał nie krzyknąć. A w głowie natychmiast pojawiło się jedno możliwe wyjaśnienie.
Magia. Oczywiście.
Żołądek Arthura skurczył się niebezpiecznie, mniej ze względu na fakt, że wisi nad przepaścią, ale bardziej, że w jednym kawałku utrzymywała go właśnie czyjaś zdradziecka magia. Krew nachodziła mu do głowy, w uszach szumiało z nerwów, a szczurzy instynkt przetrwania piszczał aż do szaleństwa. Ale Arthur całe swoje życie był wychowywany na skrytobójcę. Niektóre uczucia można było wypchnąć za drzwi i ignorować pukanie.
Uśmiechnął się ironicznie, z trudem skupiając wzrok na człowieczku.
- Źle cię oceniłem - przyznał z trudem, ale też dziwną, butną przekorą. - Jesteś cholernym magiem, racja? W-więc dziwię się, że to dopiero ja miałem cię zabić... C-czekaj - dodał natychmiast, gdyby tylko idiocie przyszło na myśl spuścić go teraz w dół.
- Racja. Jestem skrytobójcą, ale nic ci nie da zabicie mnie! Możesz być pewny, że wtedy Gildia zabije nie tylko ciebie, ale też wszystkich, których znasz. A ja... - poruszył się niespokojnie, zerkając w dół. Przeszły go nieprzyjemne dreszcze i chyba nawet zbladł. Mimo to uśmiechnął się jeszcze kwaśniej niż do tej pory. - Ja mogę odwołać zlecenie. I podać ci nazwisko zleceniodawcy, jeśli chciałbyś skorzystać z naszych usług. P-poza tym - dodał zbyt gorączkowo i entuzjastycznie. - Zachowam dyskrecję w kwestii twoich brudnych sztuczek. Pod tym względem jesteśmy podobni.
Wyobraźcie sobie. Człowiek spokojnie wykonuje ciche, wieczorne zlecenia, a tu zaraz przed strzałem znienacka pęka całe szkło w promieniu dziesięciu metrów. Uroczo, prawda? Oto jeden z powodów, dla których Arthur nie ufał magii.
A czy mówił poważnie, to już inna sprawa. W tym momencie skupił się na przeżyciu i próbie kupna tego człowieczka. Potem... Najwyżej wbije mu sztylet w plecy. Albo rzeczywiście zostawi, tylko niech, psia jego mać, odstawi go na cholerną ziemię!

Magowie to nie głupi ludzie? Oh, tu, w Scribum, nie zawsze przyznawano, że to w ogóle ludzie. Ale poza tym, to niby co miało być w nich mądrzejszego? To, że potrafią postawić człowieka na krawędzi życia jednym ruchem ręki? Arthur też tak potrafił. I nie był cholernym magiem, nieważne, co magia miała w tej kwestii do powiedzenia. A inteligentny też był.
- Trudno nie wiedzieć, kiedy ma się za wroga całe państwo - odparł kąśliwie, co jednak nie zabrzmiało tak dobrze, jak gdyby nie wisiał właśnie do góry nogami nad cholerną przepaścią.
Jego uśmiech utrzymał się nawet, kiedy mag wybuchnął śmiechem, jednak kącik ust lekko mu zadrżał, a brwi zmarszczyły się w wyrazie lekkiej irytacji.
- Chłopaczku? - Normalnie by się o to wykłócił, ale moment nie był zbyt odpowiedni. W każdym razie, Arthur miał zamiar jeszcze przez jakiś czas żyć. - A ja lubię nie wisieć nad przepaściami. I rozmawiać z kimś twarzą w twarz, nawet jeśli chodzi o przeklętych magów. Odstaw mnie na ziemię, to porozmawiamy spokojnie - oświadczył rozkazująco. Nawet nie tak, jakby miał wybór. Bardziej, jakby stwierdził fakt. Pierwszy błąd, którzy popełniają idioci, to dać odczuć przeciwnikowi, że jest górą.

- W porządku, twoje zasady - przyznał Arthur głosem równie miękkim, co jedwab, który owija ostrze. Za chłopczyka i "jego drogiego" policzy się przy najbliższej możliwej okazji: to znaczy, jeśli zaraz nie spadnie. Póki co, musiał akceptować tego pajaca, cholernego maga i szaleńca. Bo tylko szaleńcy używają magii w samym sercu Scribum.
- Przyjaciółmi... Brzmi nieźle - skrzywił się, jednocześnie poruszając się coraz śmielej, badając siłę, która go tu trzymała. Cholera, na samą myśl znowu ogarniała go panika. Opanował oddech i skupił się na rozmówcy.
- Oliver - skłamał dla samej sztuki, ponawiając wcześniejszy zgryźliwy uśmiech. - Po prostu Oliver. Jeśli będziemy nadal wisieć w ten sposób, proszę pana, ktoś w końcu zobaczy. Wtedy obu nas trafi szlag... Tylko ciebie dłużej.
Och, jeśli Arthur poleci w dół, ma szansę przeżyć. Nie był sprzedawcą sera, tylko skrytobójcą, miał przy sobie kilka pomocnych przyrządów, a także wyćwiczoną przez lata zwinność. Mógłby spróbować przeżyć, jeśli to się stanie. Ale mag przyłapany na czarowaniu dostanie to, na co zasłużył. I to na raty.

Ardwi
- Oczywiście, że brzmi nieźle! Nawet nie wiesz, co by dla ciebie znaczyło trzymać z magiem - wyszczerzył się. Bo jasne. Niby były kary, niby napiętnowania, wieszania i płonące stosy. Ale tak naprawdę oni wszyscy przecież chcieli robić to głównie dla pokazówy. Jeżeli działałeś po cichutku tak, że nikt cię nie przyłapał, dało się przeżyć. Przynajmniej nieoficjalnie. Oficjalnie żadni magowie nie mieli prawa bytu.
- Olivier, co? - parsknął.
A potem poczułeś, że lecisz w dół. Jednak nim spadłeś chociaż trochę więcej, niż trzy metry, po prostu... po prostu się zatrzymałeś. Mężczyzna popatrzył na ciebie z góry, cmoknął.
- No proszę... - mruknął po cichu. - Mam wrażenie, że się jeszcze spotkamy, drogi nie-Olivierze! Tylko nie kłam następnym razem.
I wtedy nagle mężczyzna po prostu rzucił się do tyłu. Znaczy się, spadł i zniknął gdzieś we mgle. Ty za to znowu znalazłeś się na pomoście, pewnie nie bardzo wiedząc, co się w ogóle stało. Z rzeczy, których mogłeś być pewien: mężczyzna zniknął, ty miałeś grunt pod nogami, a parę metrów przed tobą leżało coś jak... zegarek?[/i]

Na te słowa, Arthur zaczął trochę wątpić w sytuację. Jego pozycja nie była zbyt dobra do myślenia, więc skupienie uwagi przychodziło mu z większym niż zwykle trudem, ale z drugiej strony...
- Jestem zabójcą - odpowiedział, nie mogąc kryć dłużej irytacji. - A ty mi opowiadasz o przyjaźni z magiem? Nie starczyłoby im narzędzi tortur, ty...!
I spadł. Przez ułamek sekundy był święcie przekonany, że spadnie na dobre, tak po prostu, w dół, jak powinien robić człowiek wiszący nad przepaścią. Po drodze czekałoby go mnóstwo kabli, kilka mostków, może jakieś budynki: wszystko zwiększające szanse na przeżycie. Kto wie, co zrobiłby wtedy...
...ale ułamek sekundy minął, a serce Arthura wróciło na swoje miejsce. Nadal biło jak oszalałe, krew w dalszym ciągu szumiała mu w uszach, a adrenalina napinała wszystkie mięśnie. W chwilowym oszołomieniu spojrzał na maga i natychmiast się otrząsnął, rzucając mu jadowite spojrzenie. Tylko tyle zdążył, bo gdy już otwierał usta, by odpowiedzieć, mag zniknął w najgłupszy i jednocześnie najbardziej spektakularny sposób, jaki mógł.
Arthur uznałby to za tanie popisy, gdyby sam raz lub dwa nie zrobił podobnie. Tylko, że on miał wtedy cholerne liny...
A teraz...
Teraz wylądował w końcu na podłożu, jednak zamiast spodziewanej ulgi ogarnęła go fala palącej wściekłości. Jak on śmiał?!
Przez kilka sekund Arthur łapał oddech i uspokajał zszargane nerwy. Jednym ruchem wyszarpnął sztylet i wbił do w podłoże tak mocno, że ostrze zatopiło się do połowy.
- Oczywiście, że się spotkamy - warknął do siebie. A kiedy spróbował wyciągnąć sztylet odkrył, że ten zaczął... Topnieć. Rozżarzony metal zmieniający się w srebrzystą plamę. Arthur przeklął, błyskawicznie wstając i odsuwając rękę jak najdalej. - Pieprzona magia!
A potem jego wzrok padł w końcu na zegarek. I coś w tym sprawiło, że nagle zaczął się uspokajać. Przyklęknął przy zegarku, biorąc go ostrożnie w dłoń i, po krótkiej obserwacji, chowając do kieszeni. Rozejrzał się jeszcze, mając nieprzyjemne wrażenie bycia obserwowanym.
- W porządku. Niech będzie i tak. Tylko dotrzymaj swojego słowa - skwitował w nicość, a następnie odwrócił się i jak najszybciej odszedł z tego przeklętego miejsca. Musiał się napić.