Serbia i jej rakija!

Kraj: Serbia
Imię i nazwisko: Dušana Boskovic
Wygląd: Serbia to takie nie za chude, nie za grube cóś, o długich, rudawych włosach, dość jasnej jak na mieszkańca Bałkan cerze i dużych, niebieskawych oczach. Strój narodowy nosi wymiennie z mundurem, który wielbi jak ojczyznę. Nie jest zbyt wysoka - nawet do 170 cm nie dorosła - i ma z tego powodu kompleksy. Swoje brązowe włosy często wiąże czarną wstążką w luźny ogon z boku głowy, pozostawiając swobodnie grzywkę i kilka wolnych pasm.

Charakter: Serbia to persona zaborcza i wojownicza i nade wszystko miłująca własny kraj. Bywa uprzejma: pocieszy, pomoże, przytuli, po czym przyjacielsko sztrurchnie cię z łokcia (żeby tylko nie z kałacha). Czasem trudno się z nią rozmawia, biorąc pod uwagę spontaniczne napady słowotoku i gadanie o pierdołach. Lubi węże, sama nosi ze sobą jednego w wielkiej torbie z zielonego płótna zdobionej przypinkami. Koty też lubi. Nawet bardzo, kiedyś miała jednego, ale jej Bośnia zajumał :C Generalnie jest trochę nawiedzona i właściwie wszystko uznaje za znak sił wyższych, dlatego wiele osób się jej boi (ale nie tylko z tego powodu, oj nie). Nie szuka szuka powodu do zaczepki: to powód znajduje ją. Z każdym chętnie napije się dobrego alkoholu.

To teraz czas na sesję próbną! <3 Obiecuję nie trzymać cię zbyt długo. D:

Krzątałaś się po kuchni... Może to nie było zbyt ciekawe zajęcie, ale naszła cię ochota na zjedzenie czegoś słodkiego. No, a że nie mogłaś znaleźć żadnych ciastek, to sama postanowiłaś coś upiec.
Otwierałaś właśnie jedną z szafek, kiedy nagle do twych uszu dotarł dźwięk dzwonka. Ktoś dobijał ci się do drzwi!
Wydało ci się to dziwne - w końcu nikogo dzisiaj nie zapraszałaś. Może to był listonosz? Posłaniec z kwiatami? Warto to było sprawdzić, no a ciasto mogło jeszcze chwilę zaczekać.

Dus tuptała w kółko po niewielkiej kuchni utrzymanych w wesołych odcieniach żółci. Jak zwykle wieczorem naszła ją ogromna ochota na coś o wysokiej zawartości cukru, lecz jak na złość z jej domu ywparowały wszystkie ciasteczka, czekoladki i inne słodkości. No cóż, trzeba było się ruszyć i zrobić coś własnoręcznie. Serbka właśnie zamierzała wyjąć sporą miskę na wszystkie składniki przyszłego ciasta, gdy usłyszała natarczywy dźwięk dzwonka.
- Kogo niesie?! Czy biedne serbskie dziecię nie może spędzić chociażby jednego wieczoru w spokoju? - Dus nie była zachwycona niespodziewanym gościem i w sumie zamierzała wrócić do swoich zajęć, lecz ten KTOŚ był wyjątkowo uparty... I mógł przynieść ze sobą coś dobrego. Boskovic w końcu podeszła do drzwi i otworzyła je przed "najeźdźcą".
- Kogoż to niesie o tak barbarzyńskiej porze?

O dziwo, nikogo nie było przed drzwiami. Widziałaś tylko chodnik, biegnący wzdłuż twojego ogródka i kończący się na mostku, tuż przy wąskiej, mało ruchliwej uliczce. Może jakieś dzieciaki z sąsiedztwa zrobiły ci głupi żart...?
Nagle usłyszałaś coś w rodzaju tuczącego się szkła. Dźwięk ten dobiegał z kuchni. Och? Przecież nikogo nie wpuszczałaś! Czyżby to wina przeciągu...? Na zewnątrz wiało, a ty miałaś otworzone okna...
Następnie radio samoistnie się uruchomiło i buchnęła z niego głośna, skoczna muzyka lat 80tych.
Z minuty na minutę wszystko robiło się coraz mocniej podejrzane, żeby nie powiedzieć, przerażające.

Słowa poirytowanej Serbki poleciały swobodnie w przestrzeń, niesione silnym wiatrem. W zasięgu jej wzroku nie było nikogo, ani żywej duszy, choć Dus mogła przysiąc, że wyraźnie słyszała pukanie do drzwi. Dziewczyna stała jeszcze przez chwilę wpatrując się tępo przed siebie.
- Naprawdę zacny żart i poczucie humoru! Jak tylko znajdę tego nędznego kawalarza, to mu... - Dźwięk tłuczonego szkła dochodzący z okolic kuchni wyrwał ją z zastoju. Serbka szybko zatrzasnęła drzwi wejściowe i pobiegła do swego kulinarnego królestwa. Zdenerwowana rozejrzała się dookoła, lecz nigdzie nie zauważyła szklanych odłamków. Wszystko było w takim stanie, w jakim zostawiła to Dus, nawet silny przeciąg nie był w stanie strącić cokolwiek z blatu. Nagle stare radyjko pamiętające jeszcze czasy głębokiego komunizmu wydało z siebie serię dźwięków przypominającą jeden z przebojów Roxette. Ale przecież Dus nawet nie uruchomiła nadajnika! Po plecach dziewczyny przebiegł dreszcz przerażenia. Coś tu było nie tak, ktoś musiał wtargnąć na teren domu Serbki i na pewno nie był to człowiek... Przełamując strach szybko pozamykała wszystkie okna i schowała się pod kołdrę. Była święcie przekonana, że zaraz ujrzy boogeyman'a czy inną koszmarną kreaturę.
- I co ja teraz zrobię? Będę spokojnie czekać, aż przylezie jakiś upiór i mnie zje? Mamo Jugosławio, ja nie chcę umierać!
Choć Dus nie wierzyła w cuda miała wielką nadzieję, że nagle z kart jej ukochanego "Hellsinga" wyjdzie naczelny wampir organizacji, "wujek" Alucard, by bronić jej czci, honoru i (co najważniejsze) życia.

Status: Zawieszony (tymczasowy brak internetu). Jeśli jednak Moranit nie da znaku przez jakiś miesiąc, wtedy uznamy, że po prostu zrezygnowała z forum.