Noel - urocza wioska elfów

Fin bardzo lubił te spokojne dni, kiedy nic się nie dzieje. Na krótką chwilę oczywiście, bo kto może wytrzymać tyle czasu bez walk i skopania tyłków jakiś obwiesi! No, ale niestety. Wszystkie buraki w okolicy się pochowały, Timo nie tracił czasu i robił to, co potrafił najlepiej. Wiksował! Wszystkie robaczki imprezowały z nim, Jake robił za dj'a i najlepszego tancerze na parkiecie. Ach, te magiczne, rozciągliwe psy potrafiące nogami być daleko od rąk. Nikomu nie przeszkadzało, że tańczą jedynie nogi Jake'a, a jego łapki miksują muzykę. Było fajnie, dopóki nie przyleciał elf. Znaczy, inaczej. Było fajnie, dopóki elf się nie zbuntował przed siłowym wciągnięciem go w taniec. Fin był zdziwiony takim sztywnym zachowaniem. Zaraz jednak całe jego zainteresowanie przerzuciło się na to, co mówił stworek.
- Bohater! O ja cię, Jake! Chodźmy natychmiast! Ciekawe jaki jest, pewno ma taki miecz jak ja! A a a a albo nosi kostium, taki obcisły. Słyszałem, że w innych krainach jest popularny. Na pewno jest silny, chcę się z nim pobić! - krzyknął radośnie wymierzając ciosy w powietrze.
- Młody, to na pewno jakiś zgrzybiały dziad, co uratował kilka milionów dzieci przed chorobą znajdując jakąś szczepionkę i teraz obwołują go bohaterem - wtrącił się Jake stając obok Timo. Dalej był w imprezowym nastroju, kręcił tyłkiem jak ta lala.
- O, serio? - smutek. -A ja miałem nadzieje. Ale i tak chodźmy go zobaczyć, okaże się, co jest lepsze, jego szczepionka czy mój miecz!
Inna sprawa, że Fin nie znał takiego pojęcia jak szczepionka. Uznał to za jakąś cudaczną broń.

Weeee! Polanki!
Gdy przybyli na polankę omal oczy nie wybuchły Finowi z wrażenia. O mój! O ja! Jaka ekstra zbroja! I ma bohaterską pelerynę, zawsze chciał taką mieć!
Jake za to był zawiedziony.
- Stary, koleś jest z innego kraju. I nie ma żadnych gaci! Wszyscy superbohaterowie mają coś, co wyróżnia ich tyłki. Zobacz - ja mam piękne pośladki.
Zakręcił pośladami co by cały świat widział, że są super. A Fin dalej się jarał.
Fanboy squeeeeeeeeee!
Jeszcze bardziej się ucieszył, jak Wielki Koleś do niego podszedł. Timo stał jak taki bezmózg, ucieszony, z rączkami przyklejonymi do twarzy. Jednak Superbohater padł do przybierających w miejscu stópek Fina. Aż zaniemówił.
- Jake, znowu uratowałeś jakiś kraj bez mojej wiedzy!
- To nie ja młody, to ten koleś bez gaci jest dziwny!
Smutek. Timo nie wie o co chodzi.

Fin najpierw zrobił ustka karpika, bowiem chyba był najbardziej zmieszanym człowiekiem na ziemi. Kucnął przy Bohaterze i tyknął go w głowę.
- Panie Bohaterze, ziemia jest brudna! A dokąd pan jedzie? Uratował pan kiedyś kraj? A ile waży pana zbroja? Pokonał pan kiedyś kosmitów? Walnął pana piorun?
Dalej się ekscytował w najlepsze. Elfy mówiły, że to bohater, a elfy nie kłamią!
- Jestem Timo, bohater - oświadczył dumnie wypinając pierś. - A to Jake. Mój przyjaciel. Mamy króla, ale to Lodowy Król, strasznie niemiły. I jeszcze jest Król Orzechowy. W sumie, dziwny koleś.
Nie ma to jak rozkmina w najlepszym momencie.

BOHATER słuchał pytań zmieszany. To znaczy nie ogarniał, miał mózg, który zazwyczaj mieścił jedną, dwie idee naraz. Akurat tyle, żeby wiedzieć, jak trzymać miecz i, że zło jest złe.
- Żeco? Nie król? Jeśli ty nie król, to... - BOHATER spróbował zerwać się na równe nogi, co jest nieco skomplikowaną operacją, jeśli nosi się ciężką zbroję. Jęknął i padł na ziemię, klnąc.
- Niemożliwe! Tyś król ponad królów! To do ciebie wiodło mnie przeznaczenie w tym pogańskim kraju! I kimże jest ten niegodziwiec i czy trzeba go zwalczyć? Zawalczę nawet i teraz o twoją sprawiedliwość... Tylko pomóż mi wstać, wasza wysokość, panie mój pośród panów - oświadczył entuzjastycznie i donośnie.