Keep calm and tjúúúúúúú [Islandia]

Kraj: Islandia
Imię i nazwisko: Jón Styrsson
Charakter: Z aparycji wydaje się być nieśmiałym chłopaczkiem o wrażliwej duszyczce, skrywającym gorące (jak wulkan, a jakże!) wnętrze. Bajeczki! Jónsi jest po prostu ładny i małomówny, a z charakterem już tak dobrze nie jest. Dumny z wikińskiej przeszłości, oczytany w swoich sagach, niechętnie dopuszcza do siebie innych, choć ogólnie jest sympatyczny, nikomu nie życzy źle. Poza tym jest narcyzem - ma manię na punkcie wulkanów na swoim podwórku, swojego języka i maskonurów.
Ludzie bardzo chwalą jego muzykę alternatywną, ale on nie. Prywatnie woli się brać za coś "mainstreamowego".
Lubi wypić piwo, choć nad nie przekłada Coca-colę zagryzaną Prince Polo. I lepiej nie prosić go o ugotowanie czegoś. Chyba, że jesteście takimi samymi wariatami, co lubią kminkową wódkę zagryzać śmierdzącym rekinem albo okiem barana. Albo poprosicie o skyr - to mu akurat bardzo wychodzi.
Sprawia wrażenie, jakby nie znał czegoś takiego jak "aluzje" i "tabu". Gdy czegoś mu potrzeba, bądź ma coś do powiedzenia, po prostu uczciwie wali z mostu. Nie umie kłamać.

Rok 1402*, terytorium morskie Islandii

- Doskonale się z tobą handluje, Islandio - przyznał dziarsko Anglia, ściskając pewnie dłoń Jóna. Osobiście uważał, że to dziwny chłopak. Cichy, trudny do rozszyfrowania, ale w pewnym sensie dość naiwny. Jednak dopóki Anglia miał interesy, nie robił problemów. - Aż dziwne, że nie spotkaliśmy się wcześniej. Wychował cię Norwegia, prawda? - zagadał neutralnie. Oczywiście. Mieli jeszcze przynajmniej dwie godziny, zanim dotrą do portu, więc równie dobrze mogli porozmawiać. Właściwie, dlatego tu byli.
Obaj tkwili na dużym statku kupieckim, jako dowód dobrej woli łączącej oba kraje. Czasami trzeba było robić takie rzeczy, nawet jeśli obaj pewnie woleliby zająć się swoimi sprawami.

_
*szalv, myślę, że wiesz, czym było stulecie angielskie więcej niż ja i moja krótka notka na wiki. 1402 r. jest równocześnie rokiem wybuchu epidemii dżumy na Islandii.

- Tak, Norwegia - odpowiedział lakonicznie, odwzajemniając uścisk dłoni. Po tym geście oparł się o barierkę.
- To mój brat - dodał i już na tym mu się skończył temat. W tej chwili mu się już tylko marzyło otrzymanie zapłaty i powrót do domu, nie myślał więc o jakimś bliższym kontakcie z Arthurem. Może kiedy indziej, może wcale. Na razie po prostu dostawał od niego kasę za ryby i było dobrze.

*niestety, prócz tego, co ma islandzka wiki, dużo o tym okresie nie ma. A jeszcze takim prosakiem, by wszystko zrozumieć, to nie jestem :<

- Em, no tak... - Anglia zakłopotał się tylko na ułamek sekundy. - Twój brat? Jesteście spokrewnieni czy to bardziej coś... - zawahał się i skrzywił. - Jak ja i Francja?
Wyglądało na to, że różnica między tą dwójką polegała na tym, że z nich dwóch to Anglia próbował zachowywać jakiekolwiek pozory. Ale cóż, ktoś musi.
Poklepał Islandię lekko po plecach (nawet, jeśli w głębi duszy poczuł się od tego nieswojo) i poprowadził w kierunku dzioba. Po drodze mijało ich wielu ludzi zbyt zajętych własnymi sprawami, by zwracać uwagę na dwóch młodych mężczyzn. A w każdym razie na młodego mężczyznę i Islandię.
- Bo widzisz - zaczął znowu Anglia, podejrzanie zdawkowym tonem. - Pytam, bo słyszałem pewne, ah, plotki na wasz temat.

- No brat - powtórzył. Nie wiedział, jak to jest z Arthurem i tym Francją, ale zbyt pozytywnie taki opis nie brzmiał. Ale dobra, zapytał, to odpowiada.
Trochę się poczuł dziwnie na dotyk dłoni, ale tylko spojrzał w stronę Anglii. Nie będzie przecież robił problemu z powodu chwilowej bliskości. Podejrzeń nabrał dopiero na hasło "plotka". Z drugiej strony mocno Jóna zaciekawiło, co, jeżeli w ogóle, inni mówią na jego temat.
- Jakie?

Anglia prychnął z wyczuwalnym rozbawieniem. Kultura. Oczywiście. Nieważne, co myślał o tym chłopcze, musiał być dla niego uprzejmy, tak to działało. Bo na uprzejmości jeszcze nikt nie stracił.
- Rozumiem - odpowiedział, przyjmując jego ton. - A-ach, plotki... Cóż, rozumiesz, o czym zwykle mówią ludzie? Czy raczej inne kraje... O rzeczach, których nikt nam nie zabroni, poza niepisanymi prawami. Jeśli wiesz, co mam na myśli.
Doszli na miejsca na pokładzie, gdzie oprócz nich nie było prawie nikogo. Wtedy Anglia odwrócił się do Islandii i oparł plecami o burtę. Trudno było stwierdzić, dlaczego w ogóle zaczął tą rozmowę, ale spojrzał w twarz Islandii z nieukrywaną ciekawością.
- Ciekawi mnie, czy to prawda. Widzisz, poznałem trochę trochę Norwegię - zmienił nagle temat. - Kiedy mnie atakował.

Cóż. Izolacja Jóna od innych nie za dobrze wpływała na jego kojarzenie, ponieważ na słowa Arthura zmarszczył tylko brwi z wyraźną dezorientacją. Czuł się w tej chwili jak totalny idiota. Za dużo abstrakcji dla jego konkretnej głowy. A może Norwegia coś przed nim ukrywał? Co niby takiego krążyło o nich?
- Możesz jaśniej?
Również się oparł o burtę, lecz przodem, głowę kładąc na przedramionach.

- Mogę. Przypuszczam, że mogę - wbrew sobie Anglia uśmiechnął się szerzej, z mieszaniną rozbawienia i zażenowania. Przy małomównym chłopcu czuł się trochę, jak głupiec. Może, gdyby nie wiedział, że jest Świetnym I Niepokonanym Anglią, to by się zawstydził.
- ...ale nie mów, że się nie domyślasz - dodał, patrząc na Jóna błyszczącymi oczami. - No chyba, że nikt ci nigdy nie wytłumaczył, czym jest...
W tym momencie przerwał mu przerażający krzyk dobiegający spod pokładu.

Zacisnął zęby. Te półsłówka, ciągłe owijanie w bawełnę... Loki go chyba tu nasłał! Mógłby w końcu powiedzieć, o co niby chodzi, a nie bawić się w czytanie w myślach.
Norwegia nigdy się z nim nie cackał i nie ukrywał nic. Ten Artur to jakiś dziwak.
Już wyczekiwał z napięciem końca zdania, które się okaże słowem-kluczem. Może wreszcie się dowie, jaką straszną rzecz niby wyprawia w mniemaniu innych. No...
...hevíti.
Odwrócił się w stronę bliższą źródłu hałasu i gestem pokazał, by Anglia za nim poszedł. Trzeba się przecież dowiedzieć, co się stało.
Jeszcze od niego te plotkę wyciśnie. Nie odpuści.

Gdyby Anglia mógł usłyszeć myśli Islandii, zacząłby się śmiać, ale w tym konkretnym przypadku wszystkim było daleko od śmiechu. Krzyki nasiliły się jeszcze bardziej i zmieszały z wrzaskiem innych ludzi. Wobec tego Arthur bez wahania podążył za Jónem, utrzymując dystans kilku kroków.
Spod pokładu wynurzyła się grupka ludzi, w których Arthur rozpoznał swoich ludzi otaczających jednego Islandczyka. To, co stało się potem trwało zbyt krótko, by ktokolwiek zdołał zareagować.
Obaj patrzyli, jak grupka podchodzi do burty i spycha nieszczęśnika do wody. Rozległ się plusk - i tylko tyle - bo Islandczyk nawet nie krzyczał już o pomoc. Przez następne sekundy na statku panowała nieprzenikniona, zszokowana cisza.
Anglia zamrugał.
- Co do diabła... Co wy, do diabła, wyprawiacie, idioci?! - warknął, robiąc kilka zamaszystych kroków w ich stronę.
- Diabelskie plamy, panie! - splunął jeden z mężczyzn, rosły Anglik, który bez wahania wysunął się przed tłumek. - Widziałem już takie. Nie można dopuścić, żeby drań nas pozarażał, bo zemrzemy nie my, a i cały nasz kraj.
Oczywiście, był w tym jakiś sens, ale przecież żyli w czasach, kiedy jeden niewłaściwy ruch mógł wywołać wojnę. A i teraz atmosfera na statku zaczęła robić się wyjątkowo napięta...

Jónsi przyglądał się temu procederowi oniemiały. Znał wyrzuconego, trudno było go nie znać. On? Pracowity, chętny do pomocy, nigdy nie złośliwy... I choroba? Odynie, czemu?
Przełknął nerwowo ślinę. Przed Refurem miała jeszcze być połowa życia...
- Co jeszcze wiesz? - zwrócił się do Anglika. - Te plamy nie mogły się wziąć znikąd.

Akcept. <3