Inne lokalizacje

Knajpka "Zardzewiały Gwóźdź"

Zardzewiały Gwoźdź był raczej niewielką knajpką, którą tylko jedna rzecz dzieliła od miana podrzędnej speluny. Świeże powietrze. Pomimo tego, że leżała gdzieś w plątaninie dolnych uliczek, po wejściu do niej człowiek miał wrażenie, jakby ktoś podarował mu nowe płuca. Schodząc w dół trzeba było jeszcze przetrwać zapach stęchlizny, ale w piwnicznym pomieszczeniu niżej można było wyczuć zapach, który podobno przypominał lasy iglaste. Do tej pory jeszcze nikt nie zmusił właściciela do zdradzenia swojej tajemnicy, a sama knajpka pozostała niezauważona w ogromie Stolicy. Był jeden istotny powód.
Arthur był tu stałym klientem, podobnie jak wielu innych skrytobójców. Zarówno jego mieszkanko jak i jedno z wejść do Gildii znajdowało się w okolicy, a bliskość znanych mu ludzi gwarantowała, że, nawet zalany w trupa, nie zginie tej nocy w jakimś rynsztoku.
Mimo to zazwyczaj siadał sam. Cóż, ciężko, żeby było inaczej, skoro nie miał zbyt wielu przyjaciół.
Skrytobójcy posiadali zboczenie przynależne wszystkim wykonującym ciemne zawody i wszystkie mroczne kąty zazwyczaj były już pozajmowane przez postacie w czerni. Szczęśliwie, tym razem bar był prawie pusty i Arthur mógł zająć ostatni ciemny kąt, gdzie usiadł, ściskając w dłoni rączkę od kufla. Musiał zebrać myśli i wymyślić dobry powód, dlaczego nie udało mu się zabić klienta.
Póki co jednak siedział i powoli sączył piwo, które pozostawiało w ustach podejrzany metaliczny posmak. Musiało minąć kilkadziesiąt minut, zanim, po trzecim kuflu, wyciągnął z kieszeni ładny, srebrny zegarek. Przejechał po nim palcem wskazującym, gładząc powierzchnię i zmarszczył brwi. Co za głupia sprawa.
Odłożył zegarek na stół i przez jakiś czas przyglądał mu się oskarżycielsko.
- I co się gapisz, co? - mruknął w pewnym momencie, już nieco podpity. - Pewnie chcesz, żebym cię otworzył? Odkrył tajemnicę? - uśmiechnął się do swojego piwa.

Arthur naprawdę nie zamierzał się upić.
Nie upijał się przez drobne niepowodzenia. Mimo to zalał się w trupa i to tylko na zasadzie "tak jakoś wyszło." Czasami po prostu trudno było kontrolować liczbę piw.
Świat rozmywał mu się przed oczami, przyjemnie zaciemniał i szumiał, ale myśli robiły się coraz mniej przyjemne. Gdyby Arthur nie pił sam, pewnie zdążyłby zrobić coś głupiego.
A tak po prostu pił i pił i cofał się coraz bardziej w przeszłość, aż w końcu dotarł lata wstecz, a jego głowa znalazła się prawie na wysokości stolika.
I wtedy, gdzieś zza kurtyny alkoholu, Arthur usłyszał głos.
Bardzo powoli uniósł głowę i z wyraźnym trudem skupił wzrok na stojącym nad stolikiem mężczyźnie. Zmrużył oczy i milczał. Minęło dokładnie osiem sekund.
- Myślałem'sze mam zwidy - oświadczył niskim, bełkotliwym tonem, który trudno było w ogóle zrozumieć. - Szyli... 'ciłeś...
Tym razem wystarczyły trzy sekundy, by Arthur zerwał się, przewracając jednocześnie krzesło i kufel. Nie zwracając kompletnie uwagi ani na głośny trzaski ani na piwo wylewające się cienką stróżką na podłogę, rzucił się w kierunku Francisa, potykając przy okazji o coś, chyba o własne nogi. Taki był z niego zabójca doskonały, o. I cóż...
Wpadł na niego.
- Zabiję szę, pieprzony zdrajco! - warknął inteligentnie, odsuwając się i sięgając po sztylet, który - jak jeszcze bardziej inteligentnie zapomniał - stopił się z dwie godziny temu.